Top kitesurfster Annie de Jong onderging een Kruisband operatie

Met het NK in aantocht wist ik dat ik me moest onderscheiden van de andere dames wanneer ik voor de titel wilde gaan. Ik besloot om naast technische tricks ook extreme sprongen te laten zien, onder andere een extreme kiteloop. Een extreme kiteloop is een sprong waarbij je omhoog springt en je vlieger een rondje stuurt waardoor er zoveel kracht wordt opgebouwd dat je hard vooruit wordt getrokken (zie ook de foto). Ik wilde laten zien dat niet alleen jongens deze trick kunnen uitvoeren.

Tijdens een training dag op Ameland werden mijn kiteloops steeds hoger en harder. Op een gegeven moment stuurde ik mijn vlieger te langzaam weer omhoog, waardoor ik heel hard op het water terecht kwam. Normaal laat je je gewoon achterover vallen en is er niets aan de hand, maar ik stond waarschijnlijk te veel naar voren, waardoor mijn knie opzij knikte. Ik wist gelijk dat het mis was, zo’n pijn had ik nog nooit gehad.

Mijn mediale knieband herstelde heel snel. Na 5,5 week met een brace te hebben gelopen, was het voldoende om zonder brace verder te revalideren. Al vanaf de MRI-uitslag ging ik er vanuit dat ik, gezien mijn sport, een nieuwe kruisband nodig had. De orthopeed die mij behandelde in het ziekenhuis was terughoudend. Hij wilde mijn kruisband niet gelijk vervangen, ik diende eerst af te wachten of ik er hinder van ondervond. Hoewel ik zijn standpunt volkomen begreep, leek het mij geen goed idee om eerst af te wachten. Ik wilde het liefst zo snel mogelijk mijn sport weer uitvoeren met een goede knie en niet een paar maanden later er alsnog achter moeten komen dat het niet zou gaan, of mijn knie meer beschadigen.

Via een bekende kwam ik in contact met de Bergman Kliniek, waar ik een week later terecht kon bij orthopedisch chirurg, dr. v/d Hoeven. Gezien het type sport dat ik uitoefen gaf hij mij het advies om gelijk voor een voorste kruisband reconstructie te gaan. Ik heb hier uiteraard mee ingestemd en een week later kon ik al worden geopereerd. Dat klonk bijna te mooi om waar te zijn...Ik hoopte natuurlijk dat het snel kon, maar zo snel had ik eigenlijk niet verwacht!

Hoewel ik zelf verpleegkundige ben en meermalen heb meegekeken bij operaties tijdens mijn opleiding, is zelf patiënt zijn toch even wat anders. Het was naar mijn idee daarom misschien wel een goede ervaring om dit zelf te ondervinden. Ik was nog nooit eerder geopereerd en ik keek best wel op tegen de operatie. Ik had gekozen voor spinale anesthesie (ruggenprik) omdat je lichaam hier sneller van herstelt en ik uit ervaring weet dat mensen die een narcose hebben ondergaan zich achteraf veel slechter voelen. Ik hoopte dat ik er zelf tegen zou kunnen, maar het blijft een raar idee als je het grootste gedeelte van je lichaam niet meer voelt.

Dinsdag 10 november jl. stond de operatie gepland. Ik hoefde een uur van tevoren pas aanwezig te zijn. Een groot pluspunt! Normaal gesproken moet je in een ziekenhuis vaak erg lang wachten of zelfs een dag van tevoren er al zijn. Ik kreeg een bed toegewezen en er werden controles gedaan. Ik keek op tegen de prikken (ruggenprik en infuusnaald) die ik zou krijgen. Ook was ik bang dat ik nog wat zou voelen tijdens de ingreep of er niet tegen zou kunnen om alles te horen. De anesthesist wist me echter goed af te leiden en ik voelde minder van de prikken dan ik had verwacht. Ook de ruggenprik viel gelukkig erg mee. Langzaam werden mijn benen warm en zwaar en begon ik steeds minder te voelen.

Gedurende de kijkoperatie kon ik meekijken op het scherm en de orthopeed vertelde zo nu en dan wat hij deed. De operatie verliep erg vlot en op de recovery afdeling kon ik al heel snel mijn benen weer wat bewegen (na ong. 10 minuten). Op een machine die je been automatisch strekt/buigt kon ik na enige tijd zelfs mijn knie weer tot 90 graden buigen. Na een overnachting en een vroeg ontbijt mocht ik na een kort bezoek van de fysiotherapeut alweer naar huis. Ik kreeg een brief mee met duidelijk beschreven leefregels voor de komende dagen. Ook stond erin beschreven in welke gevallen je contact op moet nemen met de kliniek. Dezelfde dag werd bij mij thuis nog een CPM-apparaat afgeleverd (buig/strekapparaat) zodat mijn knie thuis ook soepel blijft.

De 1e nacht thuis werd ik steeds wakker van de pijn, ondanks de pijnstillers. De 2e dag mocht ik het verband er afhalen en alle wondjes zagen er heel goed uit. Mijn knie is nog wel dik en pijnlijk, hopelijk neemt dit snel af. Ik werd opgebeld door een verpleegkundige van de Bergman kliniek, deze vroeg hoe het ging en of ik nog verdere vragen had. Ik vind dat er op deze manier goede nazorg wordt verleend, dit wordt in ziekenhuizen lang niet altijd gedaan.

Al met al is het me enorm mee gevallen. Alles verliep snel en voor ik het wist stond ik weer buiten. Ik ben tot nu toe erg tevreden over de behandeling en ben heel blij dat ik de stap heb genomen om naar de Bergman kliniek te gaan. Ik hoop nu op een spoedig herstel! Over een half jaar weer wil ik mijn favoriete sport weer kunnen uitoefenen. Mijn doel is om met kitesurfen bij de top 5 van de wereld te komen. Ik ga ervoor!

Annie de Jong