Ik laat de overgang mijn leven niet beïnvloeden

Libelle, 16-4-2003

Ineke Wichers: Ik laat de overgang mijn leven niet beïnvloeden

Iedere vrouw krijgt er op den duur mee te maken: de overgang. Voor de één een drama voor de ander een fluitje van een cent. Aan Ineke Wichers gaat de overgang zeker niet ongemerkt voorbij, maar zij kwam er achter dat er veel tegen te doen is: “Mij krijgen ze niet klein”.

Ineke (51): “Ik voel me heerlijk, heb overal zin in en zie eigenlijk nergens tegenop. Ik geniet van het leven. Dat ik in de overgang ben, mag de pret zeker niet drukken. Het enige wat ik zou kunnen wensen, is dat ik mijn overgangsklachten eerder had aangepakt. Ik weet nu bijvoorbeeld hoe belangrijk het is om over de overgang te praten, zodat je er ook echt wat tegen kunt ondernemen. Veel vrouwen gaan bij de pakken neerzitten maar dat moet je zeker niet doen. Dan wordt het alleen maar erger. Mijn overgang is begonnen toen ik 48 was en ik voor het laatst menstrueerde. In het begin had ik weinig klachten, waarschijnlijk doordat mijn hormonen nog een tijdje doordraaiden. Maar na een poosje voelde ik een vreselijke woede jegens mijn eigen lichaam en realiseerde ik me dat ik af en toe een beetje labiel gedrag vertoonde. Van nature ben ik erg assertief, maar op een gegeven moment liet ik me afschepen en pikte ik het zelfs als mensen lelijke dingen tegen me zeiden. Niets voor mij. Ik werd een beetje afwachtend en liet alles over zijn kant gaan. Ook kreeg ik lichamelijke klachten, zoals opvliegers, maar dat vond ik eigenlijk minder erg. Dat mijn gedrag anders was, dat stak me. Naarmate de tijd voorbijging, werd ik wat neerslachtig. Bij het opstaan ’s ochtends had ik geen zin in een nieuwe dag, zoals vroeger. Mijn ritme veranderde: ik deed ’s nachts geen oog dicht en was daardoor overdag vaak erg moe. Daar kwam nog bij dat ik in die periode zeker tien kilo aankwam. Ik ben een emotie-eter en zocht mijn heil in koekjes en chocolade.”

Last van hormonen

“Afgezien van de kilo’s, werd ik ook nog in korte tijd grijs en zag iemand me voor een oma aan. Toen was de maat helemaal vol. Voor mijn vijftigste verjaardag ben ik naar de kapper gegaan voor een nieuwe coupe en een moderne haarkleur en heb ik meteen een nieuwe bril aangeschaft. Dat gaf wel een kick en ik voelde me al beter, maar de echt vervelende gevoelens waren nog niet weg. Medicijnen die ik van de huisarts kreeg, onderdrukten alleen mijn opvliegers, niet de emoties. Dus veranderde ik niet lang daarna van werkkring. Ik wilde anders zijn, ging fanatiek sporten en lijnen. Maar ook dat hielp niet echt. Doordat ik altijd heel vrolijk was, dacht iedereen dat er met mij niets aan de hand was. Maar ’s avonds in bed kwam ik mezelf tegen. Dan was ik intens verdrietig en dacht: dit kan toch niet mijn hele leven zo blijven? Zo wil ik geen tachtig worden. Wat mij toen echt enorm heeft geholpen, is dat ik er gewoon voor ben uitgekomen dat ik in de overgang zat. “Jongens, mijn hormonen spelen op’, riep ik, als er iets mis dreigde te gaan op mijn werk. Het is niet te geloven wat voor een taboe er nog rust op dit onderwerp. Bovendien is het moeilijk om je werkgever uit te leggen dat je niet uit bed kunt komen door de overgang. Een gebroken been kun je zien, maar bij lusteloosheid is het een ander verhaal.”

De oude Ineke weer terug

“Op dit moment voel ik me gelukkig heel goed, de oude Ineke is weer helemaal terug. Dat komt deels door een menopauzearts, met wie ik via een collega in contact kwam. Wat ik nodig had, was iemand die me begreep. De arts hoorde mijn verhaal aan en herkende alle klachten. Dat was zo fijn! Ik kreeg bovendien een pil van haar met bepaalde hormonen erin die de overgangsverschijnselen onderdrukken. Al na een week merkte ik verschil. Ik kon weer slapen, had zin in elke dag, ik deed weer aardig tegen mensen in plaats van dat ik ze afsnauwde en ik kon weer lachen. Nu slik ik hem al een poosje en het wordt alleen maar beter. Ik heb mezelf weer gevonden, zo lijkt het. Die knorrige, depressieve tante was ik namelijk helemaal niet. Wel heb ik spijt dat ik niet veel eerder met mijn klachten naar een gespecialiseerde arts ben gestapt, dan was ik er sneller vanaf geweest. Bovendien hoor je niet veel vrouwen over de overgang, misschien schamen ze zich. Door er niet over te praten, kom je juist in een neerwaartse spiraal denk ik. Toen ik het moeilijk had, heb ik dat nooit echt aan vriendinnen verteld, maar ik praat nu wel over de overgang. Ze moeten absoluut niet piekeren, want er is veel tegen de menopauze te doen. Bovendien: je laat je toch niet kisten? Het hoort erbij, maar het is zeker niet iets wat je leven moet beïnvloeden. Binnenkort ga ik in Schotland op wandelvakantie met mijn man, daar had ik twee jaar geleden niet aan moeten denken! Ook sport ik weer. Ik train iedere dag op apparaten die ik in huis heb staan, heerlijk. Tegen vrouwen die denken dat de overgang eraan zit te komen, wil ik zeggen: ga meteen naar een specialist en laat je voorlichten. En: je moet over je klachten kunnen praten.”

Meer weten: Alant Vrouw is een medisch centrum in Zeist voor vrouwen met bekkenbodem- en overgangsklachten. Voor een afspraak met de menopauzearts kunt u bellen naar 030-6934080. Telefonisch spreekuur is op vrijdag van 9.00-10.00 uur. Kijk ook een op www.alantvrouw.nl.

Care for Women is een organisatie die zich heeft gespecialiseerd in alle facetten van de overgang. Kijk op www.careforwomen.nl of bel 090-1481. Via dit nummer komt u in contact met een overgangsconsulente bij u in de buurt.