Ongewenst urineverlies - Dit is de druppel

Ongewenst urineverlies - Dit is de druppel

Vrouw Magazine | vrijdag 19 augustus 2016 - Journalist Hester Zitvast liep jarenlang rond met ongewenst urineverlies. En met schaamte, want erover praten durfde ze in eerste instantie niet. Door één kleine ingreep is ze nu klachtenvrij en iedereen mag het weten. Tijd om incontinentie uit de taboesfeer te halen!

Vijftien jaar geleden beviel ik van mijn eerste kind. Ik had zwangerschapsgym gedaan en na twee maanden kwamen we bij elkaar om weer wat in vorm te komen. Het rekken en strekken ging mij allemaal nog goed af. Maar toen ons werd gevraagd te springen, ging het mis. “Dit kan ik niet, ik plas in mijn broek!” riep ik en verdween snel het toilet in. Bij terugkomst kreeg ik het advies een fysiotherapeut te bellen. “Urineverlies is een veelgehoorde klacht bij vrouwen die net zijn bevallen. Daar hoef je niet mee door te lopen, hoor.” Ik was gerustgesteld.

Met een paar fysio-afspraken zou het wel verholpen zijn. Mijn eerste bevalling was zwaar; ingeleid en uiteindelijk een tangverlossing. Dat verklaarde veel, wist mijn fysio. Zo’n tang beschadigt je bekkenbodem. Maar er was goede hoop op herstel. Ik kreeg een serie oefeningen mee naar huis, die ik aanvankelijk trouw uitvoerde. Het verbeterde iets, maar de tijd waarin ik met een gerust hart kon niezen leek verleden tijd. De jaren verstreken en er kwam nog een kind. Ondanks dat deze bevalling een stuk minder heftig was, namen de klachten weer toe. Niezen, hoesten, lachen: ik deed het allemaal met gekruiste benen en niet zelden ging het tóch mis.

Een tweede fysiotherapieperiode volgde. Dit keer bij een echte bekkenbodemtherapeut in een academisch ziekenhuis. En ook dit keer met minimaal resultaat. Voorafgaand aan de sessie bij deze fysio, onderging ik een reeks onderzoeken waaruit bleek dat een operatie ook een optie zou zijn. Maar dat ging mij te ver; ik zou niet om een paar druppels in mij laten snijden. En zo modderde ik door. Dat het steeds erger werd en ik niet meer zonder voorzorgsmaatregelen de deur uit kon, vertelde ik niemand. Ik vond het maar gênant.

ONGELUKJE

Een groot sporter ben ik nooit geweest, maar nu kon het echt niet meer. Ik heb een tijdje in een actieve opwelling aan hardlopen gedaan. Als ik dat vroeg in de ochtend deed, niks dronk en net voor vertrek nog even naar het toilet ging, redde ik het net. Tot die ene keer. Ik was nog geen honderd meter bij de voordeur vandaan of ik verloor alle controle. Ik voelde me doodongelukkig in mijn niet-meer-zo-lichtgrijze-renbroek en ben zo snel mogelijk teruggegaan. De renschoenen gooide ik in de kliko en huilend stapte ik onder de douche. Dan maar niet strak en fit; droog was voor mij veel belangrijker.

Ruim twee jaar geleden beviel ik van mijn derde kind en namen de klachten opnieuw toe. En ze waren al zo erg! Inmiddels was er wel iets veranderd in mijn houding. Dat hele taboe – waarom was dat nodig? Ik kon er toch niets aan doen? En daarbij, hoe vaker ik er openlijk over sprak, hoe meer ik van andere vrouwen hoorde dat zij er ook zo’n last van hadden. Ik was niet alleen. Steeds meer vragen kreeg ik over het onderwerp. Waarom hebben zo veel vrouwen klachten en waarom accepteren ze dat ze allerlei dingen niet meer kunnen doen? Op de trampoline staan met je kind bijvoorbeeld: uitgesloten! En even een sprintje trekken als de kleine bijna de straat oversteekt; dat doe je uiteraard wel, maar daarna kun je meteen iets anders aantrekken. Zou iedereen net als ik het bij fysiotherapie laten? Zou ik echt tot mijn dood incontinent blijven? Ik was pas 37!

SLUIZEN OPEN

In mijn directe omgeving wist iedereen er inmiddels van. Een goede vriend heeft de eigenschap mij altijd even op te tillen in zijn omhelzing. Dat ging steevast mis. En een keer zelfs zo erg dat ik direct met een smoes naar boven ben gerend om iets anders aan te trekken. Ik moest hem wel vragen het niet meer te doen. Uiteraard waren mijn kinderen op de hoogte. Vooral ook uit praktische overwegingen. Als we thuiskwamen en ik met volle boodschappentassen naar de voordeur liep, was er sprake van een ‘extreem moeilijk moment’. In mijn hoofd leek er dan namelijk een knopje om te gaan om de sluizen open te zetten. Mijn dochter wist dat en rende standaard met de sleutels voor mij uit om de deur alvast te openen. In de ochtend, na het wakker worden, de trap aflopen?Dat kon alleen als ik me volledig op mezelf kon concentreren. Ik wilde niets hoeven dragen, kon niet praten, was alleen maar gericht op de badkamer een etage lager. En negen van de tien keer liep ik de trap af zoals een klein meisje staat als ze heel nodig moet; met mijn hand tussen mijn benen.

Het was hoofdredacteur Marieke die het laatste zetje gaf, zonder dat ze dat wist. Of ik mezelf bikiniproof wilde trainen en daarover wilde schrijven. Nu was het vooruitzicht om in badpak op de foto te gaan al niet aanlokkelijk, maar ik wist dat ik dan ook zou moeten rennen en springen, waarbij ik gegarandeerd urine zou verliezen. Ik bedankte. Maar terug in de auto besloot ik dat het genoeg was. Ik ontnam mezelf steeds meer. Nog diezelfde dag belde ik met de huisarts voor een verwijzing, twee weken later had ik een intakegesprek bij Bergman Clinics.

Wat een opluchting om eens uitgebreid te vertellen hoezeer het mijn leven beïnvloedde. Want hoewel ik er vrij open over was, hield ik de gênantste details voor mezelf. Alleen mijn moeder wist hoezeer ik er écht mee zat. Ik vertelde over de remming die je de hele dag voelt bij alles wat je doet, over hoe het je gedachten vrijwel non-stop beheerst. Hoe het je complete beweegpatroon beïnvloedt. Over dat het misging tijdens het stappen en ik uiteraard geen droge kleding mee had. Over de keren dat ik het toilet niet haalde. Over de eeuwige angst dat iemand het ruikt. En het nooit de deur uit gaan zonder inlegkruisjes of maandverband… Er was niets dan begrip. En er was vooral een oplossing.

OPERATIE

Ik kwam in aanmerking voor een operatie waarbij de urinebuis een draagband krijgt. Een kleine ingreep, al dan niet onder algehele narcose. Meer dan 90% van de vrouwen heeft daarna geen last meer van incontinentie. En hoewel de operatie slechts 20 minuten in beslag neemt, zou ik me wel zes weken in acht moeten nemen om het bandje te laten vergroeien. Dat betekende dat ik niet mocht sporten (waar ik wel mee kon leven), maar ook niet mocht tillen (best lastig als je een baby hebt). Toch ging ik ervoor. Twee weken na de intake kon ik al terecht. Voor de operatie voelde ik me best gespannen. Ik was nog nooit onder het mes gegaan, maar het was wat je noemt ‘een fluitje van een cent’.

Had me druk gemaakt om niets. Zo’n drie uur nadat ik me had gemeld bij de kliniek, was ik alweer thuis en de pijn was prima te doen. Maar belangrijker: ik merkte meteen het effect. Inmiddels zijn we ruim een half jaar verder. Ik sla nog steeds mijn benen over elkaar bij het niezen, maar alleen omdat dat een handeling is die er na vijftien jaar niet zomaar uit te krijgen is. Ik lach weer zonder urineverlies, heb op een trampoline gestaan zonder ongelukjes en kan zonder problemen dansen, springen, rennen en iets alledaags doen als de boodschappen van de auto naar de voordeur brengen. En mijn goede vriend tilt mij in zijn omhelzing weer op.

Als ik terugdenk aan hoe urineverlies mij bezighield, ben ik zó blij dat ik deze stap heb genomen. En waar ik er al wat makkelijker over sprak, doe ik dat nu helemaal. Want ik vind dat geen vrouw ook maar een dag langer met incontinentieproblemen moet doorlopen!

Meer informatie? Klik hier