"Ik voelde me eindelijk serieus genomen"
Liet (58) over de behandeling van haar blaasverzakking:
Na een jaar oefeningen doen in verband met klachten als gevolg van een hinderlijke blaasverzakking zette ik de stap naar de gynaecoloog. Mijn bekkentherapeut raadde me aan om naar Bergman Clinics (voorheen Alant Vrouw) te gaan en daar ben ik haar erg dankbaar voor.
Na onderzoek werd besloten tot een operatie, een voor- en een achterwand plastiek. Ik zag enorm op tegen deze operatie en hoewel ik daarin heel serieus werd genomen en mijn angst openhartig kon bespreken, bleef het een hele klus. Achteraf heb ik me veel zorgen gemaakt om niets en ik hoop dat het delen van mijn ervaringen andere vrouwen kan helpen..
Waar maakte ik me dan zorgen om?
Ik was bang voor de pijn. Deze operatie is er een aan een intiem en gevoelig lichaamsdeel. "Tussen de oren" deed dat veel meer met me dan andere ingrepen. Daarbij dacht ik, omdat het zo'n gevoelige plek is, het een tijd flink zeer zou doen. Dat was helemaal niet het geval. Meteen na de operatie had ik het gevoel dat ik heel nodig moest plassen, wat vervelend was, maar niet pijnlijk. Dat trok vrij snel weg. Verder heb ik geen moment pijn gehad en ik kon na een dag alweer zitten.
Met een katheter naar huis? O jee!
Maar dat ging vanzelf, het was heel makkelijk. Voor de rit naar huis werd het zakje met een soort kous aan mijn been bevestigd. Thuis had ik hem naast mijn bed op een matje gelegd in verband met mogelijke lekkage, maar dat was niet eens nodig. Het zakje in het toilet leegmaken was heel eenvoudig en zelf het slangetje eruit trekken voelde een beetje vervelend, maar was een fluitje van een cent.
Bij de eerste controle de hoeveelheid urine meten die achterblijft in de blaas? O jee!
Ik had daarbij, lach me maar gerust uit, het beeld van een peilstok in een olietank van een auto. Net geopereerd en dan een peilstok ... Nou ja, ik heb wel ergere dingen overleefd, maar ik keek er niet naar uit.
Werd ik meegenomen voor een echo ...!
Zes weken alles uit handen geven, gaat het allemaal wel goed als ik het niet zelf kan doen? Dat was een kwestie van geven en nemen, accepteren dat de dingen niet gingen zoals ze gaan als ik zelf de touwtjes in handen heb. Soms lastig, maar meestal kon ik daar goed mee omgaan en ervan genieten dat ik niets moest.
De eerste weken vond ik het heel lastig om in te schatten wat ik wel en niet kon en mocht doen en daarvoor waren de leefregels die ik had meegekregen voor mij te globaal. Ik ben een perfectionist en was bang iets verkeerd te doen.
Een paar voorbeelden:
Traplopen: bij voorkeur niet, maar je mag wel boven slapen. Ik slaap op zolder, dat zijn twee trappen... Plus elke keer de trap af om naar de wc te gaan. Na een paar dagen heb ik een matras in de kamer gelegd en heb ik twee weken beneden gebivakkeerd, hoefde daarna alleen nog de trap op naar de badkamer om te douchen.
Rek- en strekbewegingen.
Daarvan worden wat voorbeelden genoemd, maar een handdoek over de rand van de douche gooien? Mijn koffiebussen van een hogere plank pakken? Sokken aantrekken? Een maillot die een beetje strak is en moeilijk gaat? Iets oprapen? Een stoel verschuiven? Planten water geven waarbij ik over een bank moest reiken? Over zulke dingen twijfelde ik.
Want wat is zwaar, wanneer rek je of strek je teveel of te ver?
Ik heb de meeste dingen maar niet gedaan, mijn zoons alles onder handbereik laten zetten en alleen dingen verschoven als het met twee vingers ging.
Over Bergman Clinics (voorheen Alant Vrouw).
In één woord geweldig!
Fijn om als vrouw met dit soort klachten met zoveel tact en respect behandeld te worden en heerlijk om niet in een ziekenhuis als een fabriek te komen waar specialisten bijna onbereikbaar zijn. Een paar keer heb ik gebeld over dingen waar ik over twijfelde of me zorgen over maakte en dan kreeg ik meteen een verpleegkundige of een gynaecoloog aan de telefoon of voor diezelfde dag een telefonisch consult.
De behandeling in de kliniek was buitengewoon prettig. Ik vond het fijn dat ik niet meer dan twee verpleegsters aan mijn bed had die tijd en aandacht voor me hadden. Ik heb me mens gevoeld dat zorg nodig had en niet "die mevrouw in kamer zoveel", zoals zo vaak in grote ziekenhuizen het geval is.
Inmiddels is de operatie bijna vijf weken geleden. Ik heb mede dankzij mijn eigen goede voorbereidingen kunnen genieten van deze periode van rust, van helemaal niets moeten. Verveeld heb ik me geen seconde, van te voren had ik een paar dingen bedacht die ik graag doe en daarvoor had ik in huis gehaald wat ik nodig had. Daarbij had ik een paar mensen gevraagd me af en toe te bellen of eens langs te komen, zodat ik ook wat gezelligheid zou hebben. Binnenshuis gaat het prima, buitenshuis merk ik dat ik heel snel moe ben en daar moet ik dus rekening mee houden. Ik hoef me nog niet te verbeelden dat ik weer fulltime aan het werk kan gaan.
Zoals ik al zei, ik heb me van tevoren onnodig veel zorgen gemaakt en hoop het voor anderen met dit verhaal iets makkelijker te maken.